Er is geen plek zoals thuis

Honderden of al duizenden woorden, heb ik inmiddels in vertrouwen aan het papier verteld. Soms in twijfel om het daarna te delen, maar zoals bij mijn geboorte is gezegd: ‘ooit schrijf jij, de eerste bladzijde van je eigen boek zelf’ Wellicht is dit het begin, dus daar ga ik dan… Ik blader wat rond in de laadjes van mijn hoofd, maar ver hoef ik niet te zoeken. Er zijn er namelijk wel een paar, wat groter en voller, je zult bijna zeggen dat deze uitpuilen aan herinneringen, die zie je dan niet zomaar over het hoofd.

Een van die uitgepuilde laadjes is Ameland, de plek waar ik mij echt thuis voel, de veilige haven waar ik al jaren kom. Ik kom hier al sinds mijn geboorte en heb nooit een jaar willen overslaan om hier te komen. De ouders van mijn vader hadden hier namelijk een huis aan de Fenneweg in Hollum. Je kunt de plek nu herkennen aan 2 grote villa’s. Van spelen in het bos of onder Sunset, is de tijd veranderd in lange wandelingen en fietstochten om vervolgens, regen of niet wel weer bij Sunset te eindigen voor chocomelk en bitterballen. Om vervolgens naar huis te lopen wanneer de zon verder is gezakt.

Ik vind hier mijn rust wat er met de paplepel is ingegoten. Hier breng ik mijn tranen naar de zee, waai ik uit door de harde wind door mijn haren. En geniet ik van elke zonnestraal die een lach op mijn gezicht tekent net zoals de Amelander pof en Amelander kruidendrank dat natuurlijk ook doen. Mis ik mijn thuis het gehele jaar tot aan oktober want dan hoef ik het niet meer te missen. De aankomende dagen is het aftellen want ik ben weer bijna thuis!

Ik schrijf honderd duizend woorden omdat ik het idee heb dat deze woorden de grote liefde voor Ameland, mijn thuishaven in leven houdt. Een leven met hoge pieken, diepe dalen. Ik schrijf Ameland het liefst nog duizenden brieven met honderd duizend woorden terwijl ik alleen maar wil zeggen ik hou van jou, ik kom naar huis.