Flessenpost

Sinds mijn geboorte kom ik al op Ameland en dat is nu bijna 60 jaar. Als gezin zijn we begonnen met het huren van een tenthuisje op camping Boomhiemke. Dat was voor ons in die tijd een wereldreis vanuit Hilversum. We werden niet voor niets door de hele buurt uitgezwaaid als we weggegingen. Er gingen broodjes gesmeerd en er gingen gekookte eieren mee. Wat, we hadden zelfs een tussenstop onderweg.

De spullen voor de vakantie werden met de post in een grote plunjebaal vooruit gestuurd en stond dan bij aankomst al te wachten bij de receptie, want ja met 2 volwassenen en 3 kinderen opstap in een Cortina met bagage was best krap. Zitten deden we achterin dan ook op de slaapzakken want dat bespaarde weer ruimte in de kofferbak.

In 1972 kwam er een kleine Kip caravan met voortent te koop. Die werd gekocht en ik heb mijn moeder nog nooit zo gelukkig en trots gezien. Helaas heeft ze hier niet lang van mogen genieten want in 1974 overleed zij aan de gevolgen van borstkanker op 45 jarige leeftijd. Met mijn vader ben ik nog trouw blijven gaan en later heeft mijn zus het caravannetje overgenomen.

Ook ik werd ouder en kreeg relaties en ja ik had regelmatig vitamine Ameland nodig dus moesten mijn partners er ook aan geloven. De caravan was inmiddels weg dus werd het eerst een huisje onder de vuurtoren en later een appartement in de Kaap of een huis op Boomhiemke.

Het voelt iedere keer weer als thuiskomen. Omdat mijn moeder haar lichaam aan de wetenschap heeft geschonken hebben wij geen plek om haar te herdenken. Hier had ik het moeilijk mee en heb jaren naar iets gezocht. Tot ik dacht…..op Ameland was ze het gelukkigst. Hier wil ik haar herdenken. Dus iedere keer als ik op Ameland ben loop ik bij Engelsmans duin de duinen in met een rode roos om haar te herdenken.

Inmiddels zijn het er 2 want mijn tante, haar schoonzus en beste vriendin is onlangs ook overleden en ik heb mijn nichten belooft dat ze nu voor altijd weer samen zijn en dat ik ze samen zal herdenken op de plek waar ze zoveel lol gehad hebben.

De huisjes hebben we inmiddels ook ingeruild voor onze eigen camper en zo voel ik me nog dichter bij dat gevoel van vroeger. Als we mijn moeder gaan herdenken fietsen we vanaf camping Koudenburg langs de plek waar vroeger ons klein Kip caravannetje stonden. Hier staat nu een rietgedekte luxe bungalow, maar in mijn hoofd blijft het ons plekje. Zo heeft ieder plekje wel een mooie herinnering. De vuurtoren, het Badstrand met nu Beachclub Sunset, de sirene die afging als de reddingboot uitging, de vuurtoren op, ijsje eten bij het Zeepaartje, Speeltuin Kiekeboe, maar ook de vaste route die we reden als we aankwamen.

Mijn vader moest altijd eerst naar de Ballumerbocht (ook als we weer naar huis gingen), dan op de koffie bij Moeke in Hollum, fietsen halen bij Pietje in Hollum en gelijk zijn broer Gerbrand gedag zeggen. Na dit alles reden we pas naar de camping en mijn zussen dan op de fiets er achteraan.

Al schrijvend komen er steeds meer mooie en dierbare herinneringen boven. Inmiddels ben ik alweer meer dan 20 jaar getrouwd en deelt mijn partner gelukkig ook mijn Ameland verslaving. Dus wij kunnen niet wachten tot mei dat we weer heerlijk een week vitamine Ameland kunnen opdoen.

Mijn overgrootvader van mijn moeders kant woonde met zijn gezin in Hollum en heeft meegeholpen aan de bouw van de vuurtoren op Ameland. Het geeft altijd een bijzonder gevoel als ik naar de vuurtoren kijk. In 2023 verbleef ik een lang weekend in huisje Duin, praktisch aan de voet van de vuurtoren, zo’n bijzondere plek! Het voelde alsof hij een beetje over me waakte. Ondanks mijn verschrikkelijke hoogtevrees wou ik per se de vuurtoren op. Het is me gelukt! Wel na één voet op het platform boven weer direct rechtsomkeert gemaakt 🤣 Heb een miniatuurvuurtorentje als trofee mee naar huis genomen 🥰

Ameland is ons voel eiland met al je zintuigen.

Urlaub im Winter auf Ameland

Viele können sich keinen Urlaub im Winter auf Ameland vorstellen.

Wir fahren seit Jahren im Winter auf eine Nordseeinsel, weil wir von März bis Oktober unser Gartenjahr haben, säen, pflanzen, pflegen und ernten;
wir die Touristenströme nicht mögen, nicht gerne beim Bäcker in der Schlange stehen oder im Restaurant oder Café auf einen freien Tisch warten;
weil wir gerne in der ersten Reihe sitzen, im Strandrestaurant am Fenster mit Blick aufs Meer, im Café in der gemütlichsten Ecke;
wir es lieben, die Insel und das Meer in all ihren Facetten zu erleben, bei Sonne, Schnee, Eis, Sturm und auch Regen;
wir die Preisvorteile der Nebensaison nutzen.

Warum dieses Jahr Ameland?

Verwöhnt vom schönsten Sandhaufen der Welt suchten wir für dieses Jahr nach einer anderen Nordseeinsel. Die Wahl viel auf Ameland, weil die Insel mit ca. 25 Kilometern Länge und ca. 5 m Breite über 100 Kilometer Radfahrwege aufweist;
eine Inselumrundung mit dem Rad mehr als 55 Kilometer lang ist und eine tolle Tagestour mit Pausen erwarten lässt;
von Nes aus nach Westen und Osten es ca. 10 Kilometer sind, um dort nach der Radanfahrt lange Wanderungen zu gehen;
Gästebeitrag und Fähre weniger als die Hälfte kosten als bei den bisherigen Zielen.


Wir hatten einen schönen Urlaub auf Ameland. 15 Tage bestes Winterwetter, mit mehr als 35 Sonnenstunden, nur 10 min Regen, meist windstill und mit einem Frosttag. Jeden Tag waren wir mehrere Stunden unterwegs, 14 Radtouren ( über 320 Kilometer insgesamt). Teils kombiniert mit Wanderungen (ca. 46 Kilometer), eine Ganztageswanderung. Wir haben viel auf der Insel kennengelernt, den Strand, die Dünenlandschaft, Salzwiesen bei de Hon, Wälder rund um Nes und am Leuchturm von Hollum. Die Orte Nes, Buren, Ballum und Hollum besuchten wir, bewunderten die dörfliche Strukturen und die doch sehr alten, gepflegten Häuser. Es waren mehr Restaurants und Cafés geöffnet, als wir erwartet hatte. Und ein Strandlokal hatte täglich geöffnet, Strandhuys Buren. Wir fanden,wie wir es im Winter vom schönsten Sandhaufen der Welt kennen, viel Ruhe und Zweisamkeit auf der Insel.
Was hat uns am besten gefallen?
Wir sind gerne in der Natur. Gut gefallen hat uns:
die Wanderung bei Oerd-Blinkert durch die Salzwiesen von “Het Oerd“ und „De Hôn“, auch wenn wir nasse Füße bekommen hatten;
die Wanderung von Nes zum Strandrestaurant Strandhuys Buren, hin durch das Freizeitgebiet De Vleijen und über den Willemspad, zurück über den Kutschenweg durch Dünen und Wälder;
die Wanderung durch die Dünen von Ameland westlich von Nes;
die Wald- und Dünenlandschaft am Leuchtturm von Hollum und am Bunkermuseum; die Besuche im Strandhuys Buren.

Was war besonders beeindruckend:
das Naturzentrum in Nes;
die Marienkapelle bei der Sint Clemenskerk in Nes (Leider war die Kirche im Winter nicht zugänglich).

1967. Mein Schulfreund musste auf ärztlichen Rat wegen seiner Asthmaerkrankung „mindestens 6 Wochen im Jahr an die See“. So kam es, dass ich ihn für drei Wochen in das Ferienlager der „Poort van Kleef“ begleiten durfte (die Kosten für den Aufenthalt haben seine Eltern übernommen, meine Eltern wären dazu nicht in der Lage gewesen).
Natürlich war ich, damals gerade 15 Jahre alt geworden, gespannt auf das was mich erwartete, schließlich war das mein allererster Urlaub überhaupt.
Nachdem die Fähre an der Anlegestelle auf der Insel festgemacht hatte ging es mit einem Bus der Fa. Wagenaar? aus Hollum zur Unterkunft nach Ballum. Irritierend für mich war, dass sehr viele Inselbewohner mit Pferd und Wagen unterwegs waren. Ich fühlte mich in der Zeit zurückversetzt. Bei der Fahrt durch das Zentrum von Nes schoss mir dann ein Gedanke durch den Kopf „elektrischen Strom haben sie hier aber schon“ als ich die Leuchtreklamen der Gaststätten sah.
Die „Poort van Kleef“ wurde seinerzeit noch als aktiver Bauernhof genutzt. Für die Zeit des Ferienlagers wurden die Ställe gesäubert, frisch geweißt und es wurden Stockbetten aufgestellt. So konnten ungefähr 50 Jungen im Kuhstall und 8 ältere Jungen (darunter auch ich) im Pferdestall untergebracht werden. Die Toiletten waren in einem Verschlag auf dem Hof; die „Waschanlage“ (mit fließendem kaltem Wasser) war unter einer Überdachung ebenfalls draußen auf dem Hof. Gegessen und aufgehalten wurde an langen Tischen in der Scheune. Die „Kochmuttis“ sorgten für die Mahlzeiten. Frühstück, Mittagessen und Abendessen wurden in der Lagerküche zubereitet. Viel Arbeit um 60 hungrige Jungenmäuler zu stopfen…
An meinem ersten Abend im Bett überfiel mich ein unschöner Gedanke „und hier musst du noch 3 Wochen bleiben“. Als die drei Wochen Ferienlager zu Ende gingen kam es mir dann doch nur wie wenige Tage vor. Das „Ameland-Virus“ hatte mich längst erwischt. Und so komme ich seither immer, mindestens ein Mal im Jahr, meistens jedoch öfter, wieder zurück auf die Insel, meinem zweiten zuhause

Stel je voor: je wandelt door het karakteristieke Hollum, langs charmante huisjes. De klinkerstraatjes leiden je steeds verder, langs het weiland en richting het wad. Je beklimt de dijk stap voor stap, voor je ligt het oneindige wad. De zilte geur van de zee en het geruis van het water. Het pad omhoog is kort maar steil, en boven wacht een indrukwekkend panorama.
Wat je dan ziet, is pure magie. Hollum ontvouwt zich als een ansichtkaart. De statige vuurtoren steekt trots boven alles uit, een baken van licht en historie. Het bos grenst aan de weides, waar koeien loom grazen en schapen als witte stippen in het groen liggen. In de verte lonken de duinen, als een zachte overgang naar het strand. Het dorp zelf ligt daar vredig, met haar oude kerktoren die waakt over de eeuwenoude huisjes en de smalle straatjes die je hierheen brachten.

Op dit punt voel je de balans van Ameland: natuur en cultuur, rust en avontuur, de kracht van het wad en de warmte van het dorp. Hier, bovenop de dijk, lijkt de tijd even stil te staan, en is alles precies zoals het moet zijn.

We tekenen 30 september 2020…….Het niet naleven van de corona-maatregels is strafbaar gesteld door het kabinet.

Gelukkig biedt het strand op Ameland royaal de ruimte om dan tóch van de prachtige natuur te genieten
én, op die dag, miljoenen aangespoelde scheermesjes te aanschouwen.

De frisse wind door je haren, de zilte zeelucht, het krakende geluid van de scheermesjes onder je voeten…….. dé ultieme vrijheid waar iedereen zó naar verlangt.

VRIJHEID en SCHEERMESJES

Ameland is sterk verbonden met mijn levensverhaal.

Geïnspireerd door het enthousiasme van een vriendinnetje bracht ik als tiener mijn zomervakanties door op de camping in Ballum.

Op 20-jarige leeftijd, tijdens een nieuwjaarsvakantie (1989/90), ontmoette ik mijn man bij Nobel, in de oude kroeg in Ballum.

Een “toekomstgerichte” ontmoeting ... ;-) - dit jaar vierden we in september ons zilveren huwelijksjubileum samen met onze drie zonen - en we bezoeken steevast de rood-witte vuurtoren.

Groetjes uit Alstätte, Duitsland Meike

Honderden of al duizenden woorden, heb ik inmiddels in vertrouwen aan het papier verteld. Soms in twijfel om het daarna te delen, maar zoals bij mijn geboorte is gezegd: ‘ooit schrijf jij, de eerste bladzijde van je eigen boek zelf’ Wellicht is dit het begin, dus daar ga ik dan… Ik blader wat rond in de laadjes van mijn hoofd, maar ver hoef ik niet te zoeken. Er zijn er namelijk wel een paar, wat groter en voller, je zult bijna zeggen dat deze uitpuilen aan herinneringen, die zie je dan niet zomaar over het hoofd.

Een van die uitgepuilde laadjes is Ameland, de plek waar ik mij echt thuis voel, de veilige haven waar ik al jaren kom. Ik kom hier al sinds mijn geboorte en heb nooit een jaar willen overslaan om hier te komen. De ouders van mijn vader hadden hier namelijk een huis aan de Fenneweg in Hollum. Je kunt de plek nu herkennen aan 2 grote villa’s. Van spelen in het bos of onder Sunset, is de tijd veranderd in lange wandelingen en fietstochten om vervolgens, regen of niet wel weer bij Sunset te eindigen voor chocomelk en bitterballen. Om vervolgens naar huis te lopen wanneer de zon verder is gezakt.

Ik vind hier mijn rust wat er met de paplepel is ingegoten. Hier breng ik mijn tranen naar de zee, waai ik uit door de harde wind door mijn haren. En geniet ik van elke zonnestraal die een lach op mijn gezicht tekent net zoals de Amelander pof en Amelander kruidendrank dat natuurlijk ook doen. Mis ik mijn thuis het gehele jaar tot aan oktober want dan hoef ik het niet meer te missen. De aankomende dagen is het aftellen want ik ben weer bijna thuis!

Ik schrijf honderd duizend woorden omdat ik het idee heb dat deze woorden de grote liefde voor Ameland, mijn thuishaven in leven houdt. Een leven met hoge pieken, diepe dalen. Ik schrijf Ameland het liefst nog duizenden brieven met honderd duizend woorden terwijl ik alleen maar wil zeggen ik hou van jou, ik kom naar huis.

Vanaf dat ik me kan herinneren, nemen mijn tantes mij en m’n neefjes en nichtjes mee naar Ameland. Ik ben nu zelf 25, dus ruim 20 jaar lang kom ik al op het prachtige eiland en het verveelt nooit. Deze maand (oktober) ben ik uitgerekend van ons eerste zoontje. Ik kan niet wachten om deze traditie voort te zetten met mijn eigen kinderen 🤍

Sinds ik zwanger was van onze 1e komen we op Ameland. Zomer 2010, 36 weken zwanger. Zomer 2011, met een baby van 1. Zomer 2012, met een dreumes van 1 en een baby van 3 maanden. En zo ging het de afgelopen jaren door. Onze oudste, inmiddels 14, heeft al heel wat verjaardagen op Ameland gevierd. Wat is het altijd genieten in ‘ons’ Hollum. Van de Friese Antillen tot Koudenburg, het liefst met onze hond. Dit jaar zei onze dochter van 12: we hebben een beetje een Ameland hartje 🥰 of nu de zon schijnt of windkracht 8, wij genieten allemaal! 

Elke morgen met zonsopkomst op een leeg strand een fijne wandeling maken met de hond, beter kan de dag niet beginnen. En als je dan ook nog een zeehond spot op het strand, is dat de kers op de taart. Het geeft zoveel energie voor de rest van de dag.